Το έκανα πάλι.

Σταμάτησα ταινία στην μέση. Το ξέρω, θα μου πείτε σιγά το πράγμα αλλά για μένα είναι κάτι καινούριο. Μέχρι πρόσφατα είχα έναν κανόνα. Να βλέπω κάθε ταινία μέχρι το τέλος. Στο σινεμά, σε DVD, στον υπολογιστή, ακόμα και εάν η ταινία είναι βαρετή, μάπα, άθλια. Πίστευα ότι όσο χάλια και εάν φαίνεται μπορεί στη συνέχεια να καλυτερεύσει, να περιέχει έστω και μια αξιόλογη σκηνή ή ατάκα, κάτι το οποίο θα μου μείνει στο τέλος. Βέβαια αυτό 9 στις 10 περιπτώσεις δεν ισχύει και η ταινία είναι για τα μπάζα από την αρχή μέχρι το τέλος. Για το λόγο αυτό έχω χάσει πολύτιμες ώρες από τη ζωή μου και έχω δει ένα σωρό μαλακιες τις οποίες δεν έχει δει κανένας άλλος.
Όμως ποτέ μέχρι τώρα δεν είχα σκεφτεί να κάνω το αυτονόητο, να σταματήσω την ταινία στην μέση. Αν ήταν βαρετή την έβαζα στο γρήγορο αλλά αν ήταν άθλια δε μπορούσα να κάνω τίποτα για αυτό από να την υπομείνω.
Η αρχή έγινε με το Fantastic Mr. Fox. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν κακή, ούτε καν βαρετή θα έλεγα αλλά για κάποιο λόγο κάπου προς την μέση αντιλήφτηκα ότι δεν έχω να κερδίσω τίποτα από αυτή την ταινία. Δεν πρόκειται να την θυμάμαι μετά από λίγο καιρό. Και για πρώτη φορά πάτησα stop. Και δεν με πείραξε, πίστευα ότι θα με ενοχλούσε και μετά από κάποιες μέρες θα την ξαναέβαζα να την τελειώσω γιατί έτσι πρέπει, αλλά αντίθετα την επόμενη μέρα σταμάτησα στα 20 λεπτά το A Serious Man. Βαρέθηκα και δεν έβλεπα την ταινία να οδηγεί σε κάτι αξιομνημόνευτο.
Αυτό ήταν, αποφάσισα να ακολουθησω αυτή τη τακτική από εδώ και πέρα μπας και «σώσω» ώρες από την ζωή μου. Γιατί για κάποιον που βλέπει όσες ταινίες βλέπω εγώ αυτές οι ώρες είναι πολύτιμες. Πολλές ταινίες, λίγος χρόνος. Ας αξιοποιήσω καλύτερα μέρος αυτού.


Θα δοκιμάσω και κάτι καινούριο από εδώ και περά. Σε κάθε ποστ στο τέλος θα προτείνω και την καλύτερη ταινία που είδα πρόσφατα. Για σήμερα:


Fish Tank