Δε ξέρω αν είμαι περισσότερο τσαντισμένη ή λυπημένη. Με νευριάζει που κάποιος δεν έχει τη δύναμη να ξεπεράσει τους προσωπικούς δαίμονες του και αποφασίζει απλά να εγκαταλείψει. Ειδικά όταν είναι σημαντικός, χωρίς να μιλάμε για την οικογένεια και φίλους του, για μια ολόκληρη βιομηχανία και χιλιάδες απλούς ανθρώπους.
Γιατί αυτό ήταν ο Alexander McQueen για μένα. Είναι ένας από τους 3-4 ανθρώπους που πραγματικά και ολόψυχα θαυμάζω για αυτό που κάνουν και αντιπροσωπεύουν. Ήταν μια ιδιοφυΐα στον τομέα του. Μοναδικός στη βιομηχανία της μόδας, έχει επηρεάσει μια ολόκληρη γενιά ελπιδοφόρων σχεδιαστών που πίνουν νερό στο όνομα του και είναι εικόνισμα για κάθε “weirdo” celebrity.
Τσαντίστηκα, λυπήθηκα, δάκρυσα (ναι δε ντρέπομαι να το παραδεχτώ) αλλά δε μπορώ να το χωνέψω. Το ξέρω ότι τον ήξερα μόνο μέσα από τις δημιουργίες του, τις οποίες ούτε ποτέ φόρεσα και μάλλον ούτε πρόκειται αλλά για μένα δεν ήταν απλά ένας σχεδιαστής. Ήταν αυτός που με έκανε να ασχοληθώ πιο πολύ με την μόδα, να ενημερώνομαι, να παρακολουθώ τα νέα show, να δω τη μόδα με άλλο μάτι και όχι σαν κάτι ανούσιο και εφήμερο αλλά σαν ένα είδος τέχνης.
Δε μπορώ να διανοηθώ ότι αυτός ο άνθρωπος δεν υπάρχει πια σε αυτόν τον πλανήτη.
No comments:
Post a Comment