Monday, September 29, 2008

Opening Nights 2008 vol 2

Marais, Le


Μια ιδιότυπη περιήγηση στην αγαπημένη συνοικία της σκηνοθέτιδας. Κάμερα στο χέρι, πρωταγωνίστρια η ίδια ως τραγουδίστρια που αναζητεί τη κιθάρα της, μπαινοβγαίνει στα μαγαζιά κάνοντας άσχετες ερωτήσεις, σταματάει τους περαστικούς, καταγράφει με την κάμερα της την καθημερινότητα στους δρόμους.
Μια ιδιαίτερη ταινία περιήγησης.

Demi-tarif


Η πρώτη ταινία της Isild Le Besco παρακολουθεί την καθημερινότητα 3 αδελφών που έχουν εγκαταλειφθεί από την μητέρα τους και επιβιώνουν μόνα τους στον μικρόκοσμο τους. Η DIY αισθητική είναι εμφανής. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ιστορία με αρχή μέση και τέλος. Και όσο και αν οι προθέσεις της σκηνοθέτιδας είναι προφανείς και ειλικρινείς το σίγουρο είναι ότι μετά από καιρό θα έχεις ξεχάσει ότι την είδες.

Saturday, September 27, 2008

Paul Newman



...και ο κύκλος του θανάτου συνεχίζει...

Sunday, September 21, 2008

Opening Nights 2008 vol1

Afterschool



Την ταινία την παρακολούθησα γιατί ως εθελόντρια συνόδευα τον σκηνοθέτη της ταινίας Antonio Campos.
Στην πρώτη μεγάλου μήκους του απόπειρα ο νεαρός σκηνοθέτης μοιάζει να πατάει στα βήματα των Gus Van Sant και Michael Haneke. Χρησιμοποιεί κατά κύριο λόγο στατικά πλάνα και τις λίγες φορές που η κάμερα μετακινείται ακολουθεί «ασφυκτικά» το νεαρό πρωταγωνιστή. Η ταινία με τον απροσάρμοστο Robert στο επίκεντρο και τον θάνατο δυο συμμαθητριών του μπροστά στην κάμερα του αποτελεί ένα σχόλιο πάνω σε μια γενιά που έχει μάθει να ζει μέσα από εικόνες. Αργοί ρυθμοί, άκυρα πλάνα, ένα διφορούμενο τέλος και δυο ώρες διάρκεια μπορεί να κουράσουν τον θεατή τόσο που κάπου στα μέσα της ταινίας να χάσει το ενδιαφέρον του. Όπως έγινε και με μένα και τελικά δεν κέρδισε την ψήφο μου.



Better Things



Δυο ώρες χαμένες από τη ζωή σας. Διάφοροι χαρακτήρες κάπου στην αγροτική Αγγλία που πειραματίζονται με τα ναρκωτικά και το σεξ. Κάτι άσχετοι ηλικιωμένοι. Αργοί ρυθμοί και αμπελοφιλοσοφίες. Καμία εκατοστοί δυσαρεστημένοι θεατές. Αρνητική ψήφος και εδώ.


Ping-pongkingen



Αυτή την επέλεξα γιατί είναι σουηδική και μια ιδιαίτερη συμπάθεια σε αυτή τη χώρα την έχω. Η αρχή και το τέλος ήταν εξαιρετικά αλλά κάπου στο μέσο το χάνει. Η ιδέα δυο αδελφών που επαναπροσδιορίζουν τις σχέσεις τους μετά την ανακάλυψη ότι ο ένας έχει άλλο πατέρα είναι συγκινητική και αστεία ταυτόχρονα. Μερικές καλές στιγμές, αστείες ατάκες και όλα καλυμμένα από το εκτυφλωτικό άσπρο της βόρειας Σουηδίας. Μπορεί να ήταν άνιση αλλά επειδή στο τέλος μου άφησε ένα ευχάριστο συναίσθημα την ψήφο μου την πήρε.


Hamlet 2



Λίγη καφρίλα, μερικές αστείες στιγμές, ένας γελοίος Steve Coogan και υπερβολή στα όρια. Ένα ευχάριστο δίωρο. Τίποτα παραπάνω.


La Rabia



Η πρώτη πραγματικά καλή ταινία που είδα στο φεστιβάλ. Ένας συνδυασμός ρεαλιστικών εικόνων και μακάβριων animation που εξιστορεί την ιστορία δυο παιδιών στην αγροτική Αργεντινή που μεγαλώνουν μέσα σε ένα βίαιο περιβάλλον και το καθένα το αντιμετωπίζει διαφορετικά. Ένα καζάνι που βράζει για να εκραγεί στο τέλος στα μούτρα των μεγάλων.


Cat People



Από το αφιέρωμα στο Jacques Tourneur.Μια από τις πιο γνωστές του. Υπαινικτικός τρόμος, μύθοι και δεισιδαιμονίες μπλέκονται σε αυτή την εξαιρετική ταινία με πρωταγωνίστρια μια νεαρή κοπέλα που νομίζει ότι αν υποκύψει στις ορμές της θα μεταμορφωθεί σε πάνθηρα και θα σκοτώσει τον αγαπημένο της.


Experiment Perilous



Η προβολή έγινε με μπομπίνα που μου έφερε στο νου παλιά σινεμά. Ένας γιατρός γνωρίζει στο τραίνο μια γυναίκα η οποία λίγες ώρες μετά πεθαίνει από καρδιά. Γοητευμένος από την νύφη της μπλέκεται σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι αποφασισμένος να μάθει την αλήθεια πίσω από το θάνατο της. Ένα απολαυστικό νουαρ που φέρνει στο μυαλό τις ιστορίες της Αγκάθα Κρίστι και τις ταινίες του Hitchcock.

Gomorra



130 λεπτά στην καρδιά της πιο επικίνδυνης ιταλικής μαφίας. Στα χνάρια γνωστών γκανγκστερικών ταινιών με ιταλική αύρα αυτή τη φορά και χωρίς διάθεση να ωραιοποιήσει ή να την «θεοποιήσει» δείχνει την πραγματική κατάσταση. Γυρισμένο στις αυθεντικές τοποθεσίες και με αρκετά μέλη της πραγματικής μαφίας να συμμετέχουν τουλάχιστον δεν της λείπει ο ρεαλισμός. Παρόλο που είναι λίγο μπερδεμένη η ταινία είναι αξιόλογη και κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο από την αρχή μέχρι το τέλος.

FAMusicE



Christina Ricci
Moby-Natural Blues

Πάει η γιαγιά


Πριν μια εβδομάδα πέθανε η τελευταία από τις γιαγιάδες μου. Η μαμά της μαμάς μου. Τώρα πια δεν έχει μείνει κανένας άλλος από τους γονείς των γονιών μου.
Την ημέρα που πέθανε ανεβήκαμε στο χωριό για να την «ξενυχτήσουμε» όπως συνηθίζεται. Το καπάκι από το φέρετρο ήταν στηριγμένο δίπλα στην είσοδο και μόλις το είδα κάτι με έπιασε. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω πάει ποτέ σε κηδεία και όταν μπήκα στο σαλόνι και είδα το φέρετρο με τη γιαγιά μου ξαπλωμένη φρίκαρα. Κώλωσα. Έπρεπε να φιλήσω την εικόνα μπροστά της και τρόμαξα με την ιδέα να τη φιλήσω στο μέτωπο. Ήμουν έτοιμη να κάνω μεταβολή και να πετάξω ένα μελοδραματικό «Δε μπορώ να το κάνω αυτό». Ποιος; Εγώ που στην σχολή λένε ότι «κάνω βουντού». Τελικά συγκρατήθηκα προχώρησα, φίλησα την εικόνα και την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια.
Στην συνεχεία βέβαια συνήθισα την εικόνα της. Έμοιαζε περισσότερο σαν κέρινο ομοίωμα παρά σα νεκρή.
Την επόμενη μέρα στην κηδεία έκανα πάλι το ίδιο μιας και ακόμα δεν μπορούσα να την φιλήσω. Το παράξενο είναι ότι παρολαυτα είχα την περιέργεια να την αγγίξω να δω πως ήταν το δέρμα της. Εννοείται ότι δε το έκανα. Δε ήθελα να με περάσει για σούργελο το χωριό.
Η πιο τραγική στιγμή από όλη την κηδεία είναι όταν κατεβάζουν το φέρετρο στο λάκκο. Είναι η τελευταία φορά που βλέπεις το νεκρό και μόνο στη σκέψη τι πρόκειται να ακολουθήσει σφιχνεται η καρδιά σου. Γιατί όλοι τελικά καταλήγουμε τροφή για τα σκουλήκια.

Η γιαγιά μου ήταν 89 χρονών και πέθανε στον ύπνο της.

Thursday, September 11, 2008

Night On Earth – Prisons



Μετά από 3 μέρες προετοιμασίας και μπόλικης δουλειάς στο μοντάζ να το τελικό αποτέλεσμα από το Synch Music Video Workshop

Γιατί βαριέμαι να κάνω post τη κάθε μέρα…

























Paris, Cannes, Nice, Monaco, Bordeaux.