Πριν μια εβδομάδα πέθανε η τελευταία από τις γιαγιάδες μου. Η μαμά της μαμάς μου. Τώρα πια δεν έχει μείνει κανένας άλλος από τους γονείς των γονιών μου.
Την ημέρα που πέθανε ανεβήκαμε στο χωριό για να την «ξενυχτήσουμε» όπως συνηθίζεται. Το καπάκι από το φέρετρο ήταν στηριγμένο δίπλα στην είσοδο και μόλις το είδα κάτι με έπιασε. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω πάει ποτέ σε κηδεία και όταν μπήκα στο σαλόνι και είδα το φέρετρο με τη γιαγιά μου ξαπλωμένη φρίκαρα. Κώλωσα. Έπρεπε να φιλήσω την εικόνα μπροστά της και τρόμαξα με την ιδέα να τη φιλήσω στο μέτωπο. Ήμουν έτοιμη να κάνω μεταβολή και να πετάξω ένα μελοδραματικό «Δε μπορώ να το κάνω αυτό». Ποιος; Εγώ που στην σχολή λένε ότι «κάνω βουντού». Τελικά συγκρατήθηκα προχώρησα, φίλησα την εικόνα και την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια.
Στην συνεχεία βέβαια συνήθισα την εικόνα της. Έμοιαζε περισσότερο σαν κέρινο ομοίωμα παρά σα νεκρή.
Την επόμενη μέρα στην κηδεία έκανα πάλι το ίδιο μιας και ακόμα δεν μπορούσα να την φιλήσω. Το παράξενο είναι ότι παρολαυτα είχα την περιέργεια να την αγγίξω να δω πως ήταν το δέρμα της. Εννοείται ότι δε το έκανα. Δε ήθελα να με περάσει για σούργελο το χωριό.
Η πιο τραγική στιγμή από όλη την κηδεία είναι όταν κατεβάζουν το φέρετρο στο λάκκο. Είναι η τελευταία φορά που βλέπεις το νεκρό και μόνο στη σκέψη τι πρόκειται να ακολουθήσει σφιχνεται η καρδιά σου. Γιατί όλοι τελικά καταλήγουμε τροφή για τα σκουλήκια.
Η γιαγιά μου ήταν 89 χρονών και πέθανε στον ύπνο της.
No comments:
Post a Comment