Λίγη Χαρά

Τις προάλλες καθώς γύρναγα σπίτι πέρασα, όπως και άλλες φορές, μπροστά από το junkie της ΑΣΟΕΕ. Είναι δεν είναι 25 χρονών και πάντα τον βλέπω στα πεζοδρόμια γύρω από το πανεπιστήμιο και την πλατεία Βικτορίας να κάθεται σκυφτός με το χέρι μόνιμα απλωμένο για κάποια ψιλά. Το περίεργο είναι ότι πάντα κοιτάει κάτω, πιθανώς έχει και τα μάτια κλειστά, δεν κουνιέται, δεν μιλάει, δεν παρακαλάει, απλά περιμένει. Σαν να είναι σε λήθαργο. Προηγουμένως την ίδια μέρα πέρασα ξανά από μπροστά του και ενώ ήθελα να του δώσω κάποια ψιλά που είχα στα χέρια μου δεν το έκανα γιατί ήθελα να αγοράσω εισιτήριο για το τρένο. Μετά από 4 ώρες ήταν πάλι στην ίδια θέση. Αυτή τη φορά όμως αποφάσισα να μην τον προσπεράσω, έψαξα στις τσέπες μου και ακούμπησα στο χέρι του ότι ψιλά είχα. Και τότε έγινε κάτι που δεν περίμενα. Μόλις ένιωσε το χέρι μου, ανασήκωσε το κεφάλι του, σαν να ξύπνησε ξαφνικά και με κοίταξε στα μάτια ψιθυρίζοντας ευχαριστώ. Με κοίταξε με τα γαλάζια του μάτια, μάτια που πρώτη φορά έβλεπα, λες και το ασήμαντο πόσο ήταν κάτι εξαιρετικά σημαντικό για αυτόν, λες και ήμουν η μόνη που του έδωσα. Δεν ξέρω τι τα έκανε τα λεφτά, θέλω να ελπίζω ότι κάτι πήρε να φάει και ότι δεν πήγαν για την δόση του. Πάντως αυτό το βλέμμα εμένα μου έφτιαξε τη μέρα….και ελπίζω ότι εγώ έστω και λίγο τη δική του.