Οι ταινίες του φεστιβαλ

XXY


Ερμαφρόδιτη κοπέλα, μπαίνει στην εφηβεία και έρχεται αντιμέτωπη με το ερώτημα: θηλυκό η αρσενικό; Μπορεί σε πρώτο επίπεδο να αφορά την εξερεύνηση της σεξουαλικής ταυτότητας σε δεύτερο αφορά την εξερεύνηση του ίδιου του εαυτού της πρωταγωνίστριας. Αξιοπρεπώς σκηνοθετημένη με τουλάχιστον μια σκηνή που θα την θυμάσαι για καιρό. Προσωπικά δεν κατάλαβα γιατί έφυγε με το βραβείο από τις Νύχτες. Δεν ήταν άσχημη αλλά είμαι σίγουρη ότι υπήρχαν άλλες καλύτερες στο διαγωνιστικο.

Chased by dreams


Η μόνη ταινία από το αφιέρωμα στον ινδό κινηματογραφιστή Buddhadev Dasgupta που είδα. Και ναι το σινεμά της Ινδίας δεν είναι μόνο Bollywood. Μια γλυκόπικρη ταινία που κινείται ανάμεσα στον λυρισμό και στον μελοδραματισμό. Μια εμφανής τάση προς το δεύτερο κατά το δεύτερο μισό της ταινίας είναι και αυτό που αφαιρεί πόντους τελικά από την ταινία

Lola Montès


Από τις πιο πολυδιαφημισμένες ταινίες του φεστιβάλ με αποτέλεσμα να είναι γεμάτη η αίθουσα. Το αριστούργημα του Max Ophüls κατά τους κριτικούς του Σινεμά. Κατά τη γνώμη μου μια αρκετά καλή ταινία, ελαφρώς βαρετή, με καλύτερο δεύτερο μέρος από το πρώτο. Πάντως από ότι κατάλαβα σε πολλούς δεν άρεσε.


Waitress


Η feel-good ταινία της χρονιάς ή αλλιώς η φετινή Μις Ηλιαχτίδα. Μια σερβιτόρα που φτιάχνει καταπληκτικές πίτες και μεταφράζει κάθε συναίσθημα και σε μια νέα συνταγή. Θέλει απεγνωσμένα να ξεφύγει από τον ηλίθιο σύζυγο της και την βαρετή ζωή της μέχρι που μένει έγκυος και ερωτεύεται τον γυναικολόγο της. Από τις καλύτερες που είδα στο φεστιβάλ. Αστείες ατάκες και καταστάσεις που σίγουρα θα σας φτιάξουν την διάθεση και θα σας κάνουν να χαμογελάτε σε όλη την διάρκεια της ταινίας. Τι και αν το τέλος ήταν αρκετά ¨ζαχαρωμένο¨ ,το συγχωρούμε.


Μυστική Προβολή:
3 δυσεύρετες ταινίες του Todd Haynes.

Assassins: A Film Concerning Rimbaud
Ο εικοσάχρονος τότε Todd Haynes μάζεψε την παρέα του και γυρίσανε μια αναρχική εκδοχή της σχέσης του Rimbaud με τον Paul Verlaine. Μετά από αυτό πολλοί την κάνανε από την αίθουσα και έτσι χάσανε το καλύτερο.

Superstar: The Karen Carpenter Story
Η ιστορία της Κaren Carpenter γυρισμένη με κούκλες Barbie. Εξαιρετική η ιδέα του να χρησιμοποιήσει τις κούκλες ως απεικόνιση της τέλειας ψεύτικης εικόνας που οι Carpenters δείχνανε στο κοινό τους και της εικόνας που η Κaren προσπαθούσε απελπισμένα να γίνει.

Dottie Gets Spanked
Η πιο πρόσφατη και γυρισμένη για την τηλεόραση μικρού μήκους με κεντρικό ήρωα ένα οκτάχρονο αγοράκι που βλέπει φανατικά ένα γυναικείο χιουμοριστικό show και αναπτύσσει μια μικρή έμμονη με το ξύλο ή αλλιώς spanking προφανώς λόγω του ότι οι δικοί του ποτέ δεν σηκώνουν χέρι πάνω του.

La Zona

Από τις καλύτερες που είδα στο φεστιβάλ και η οποία έφυγε με το βραβείο σεναρίου.
Όταν 3 μικροκακοποιοί εισβάλουν σε μια απομονωμένη από τις φτωχογειτονιές κλειστή κοινωνία προνομιούχων και σκοτώνουν ένα από τα μέλη της τότε αυτοί ως αντίποινα θα εξαπολύσουν ένα αδυσώπητο κυνηγητό για να αποδώσουν δικαιοσύνη. Θα τα καταφέρει να σας συγκινήσει και να σας εξοργίσει, κάτι που συνήθως συμβαίνει με τις ταινίες του Trier.


The Reckless Moment


Η δεύτερη του Max Ophüls που παρακολούθησα στα πλαίσια του φεστιβάλ. Μου άρεσε περισσότερο από τη προηγούμενη. Μια μητέρα θα κάνει τα πάντα για να σώσει την κόρη της εξαιτίας μιας λάθος στιγμής. Μελόδραμα με νουαρ ατμόσφαιρα. Αν δε κάνω λάθος στην ταινία έπαιζε και η «φωνή» του κακού εργοστασιάρχη από τους Simpsons. Πάντως πιστεύω ότι το αριστούργημα του Max Ophüls είναι το Letter from an Unknown Woman αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσα να τη δω.

Heima


Το λάτρεψα το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ. Μπορεί οι Sigur Ros να μην είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα και ένα live τους να φαντάζει βαρετό, η συγκεκριμένη ταινία κάθε άλλο παρά βαρετή είναι. Η κάμερα ακολουθεί το συγκρότημα στην τελευταία περιοδεία τους στην ενδοχώρα της Ισλανδίας. Και τη περιοδεία. Τα μέλη αποφάσισαν να δώσουν δωρεάν συναυλίες σε διάφορα χωριά και περιοχές ανεξάρτητα από την προσέλευση του κόσμου. Από μικρά καφέ, σπηλιές, εγκαταλελειμμένα εργοστάσια, ξέφωτα, βράχια και πλατείες τους ακολουθούμε σε μια περιπλάνηση εξαιρετικής φυσικής ομορφιάς. Πάνω από όλα όμως αυτή η ταινία είναι για την Ισλανδία και τους ανθρώπους της.

Magdalena Viraga


ΜΑΚΡΙΑ…Τις ταινίες της Μενκες τις ακολουθούσε μια αρνητική κριτική και με αυτή τη ταινία αντιλήφθηκα γιατί. Μια από τις χειρότερες που έχω δει. Είναι μια πόρνη η οποία πηδιέται συνέχεια με κάτι τύπους και στο ενδιάμεσο λέει κάτι ασυναρτησίες με μια άλλη συνάδελφο της. Κάπου παίζει και ένα έγκλημα και μια γυμνή, τρέχα γύρευε, γενικά παίζει με τα νεύρα σου και τις αντοχές.

This is england


Στην Αγγλία της Θάτσερ ένας πιτσιρικάς που δεν έχει φίλους μπλέκει με μια ομάδα skinheads προσπαθώντας έτσι να δικαιώσει τη μνήμη του πατέρα του. Μια ταινία για την παραπλάνηση, τον φανατισμό και τα τραύματα ενός λαού μιας ολόκληρης εποχής. Μπορεί ο σκηνοθέτης να μη παίρνει θέση φανερά, εμμέσως πλην σαφώς όμως το κάνει.

I'm Not There


Η ταινία λήξης. Ε Ξ Α Ι Ρ Ε Τ Ι Κ Η Δε κάνω πλάκα, μπορεί το ενενήντα τις εκατό να την έβριζε όταν βγήκε από την αίθουσα εγώ όμως έχω την άκρως αντίθετη γνώμη. Τις ικανότητες του ο Todd Haynes όταν αναλαμβάνει ένα μουσικό θέμα τις είχε δείξει από το Velvet Goldmine όπου απέδωσε την μουσική μιας ολόκληρης γενιάς ως ένα αστραφτερό παραμύθι. Στο I’m not there παρουσιάζει όλες τις περσόνες που ο Dylan κατά καιρούς «υποδύθηκε» και επηρεάστηκε από. Στις παράλληλες ιστορίες που ξεδιπλώνονται έχει προσθέσει στοιχεία από ταινίες ήρωες, βιβλία, φράσεις και εικόνες που επηρέασαν και διαμόρφωσαν την προσωπικότητα του. 6 διαφορετικοί ηθοποιοί τον υποδύονται σε διαφορετικές φάσεις της ζωής του με την παράσταση φυσικά να κλέβει η Cate Blanchett, που αν δεν της δώσουν το Όσκαρ θα κατέβω να διαδηλώσω στην Ομόνοια. Μια από τις ταινίες της χρονιάς.

Kerry Skarbakka

Μεγάλωσε σε φάρμα κάπου στην κεντρική Αμερική. Πήγε στρατό, έφυγε, ανέπτυξε μια αγάπη για το σκαρφάλωμα στα βουνά, κάτι που τον βοήθησε όπως λέει να αποστασιοποιηθεί από οτιδήποτε χριστιανικό, σπούδασε φωτογραφία, ταξίδεψε μέχρι την Ιαπωνία και έμεινε εκεί για 2 χρόνια. Γύρισε αφιερώθηκε στην φωτογραφία, πήρε και αλλά πτυχία και τώρα δουλεύει στις πωλήσεις ακινήτων για να μπορέσει να υποστηρίξει οικονομικά την καλλιτεχνική δουλειά του.
Σχεδόν πάντα το μοντέλο του ίπταται σα να πήδηξε ψηλά και τώρα περιμένει να πέσει. Αυτά στη γη γιατί κάτω από το νερό είναι μια άλλη ιστορία. Ακινητοποιεί τα μοντέλα έτσι ώστε να φαίνονται νέκρα δίνοντας έτσι μια απόκοσμη αίσθηση.

wEiRd

Είχα βρει ένα blog πριν κάτι μήνες, σύρματα νομίζω λεγόταν, στο οποίο ο « ιδιοκτήτης» ανέβαζε συνήθως φωτογραφίες και πίνακες από διάφορους καλλιτέχνες. Μέσα σε λίγες μέρες το διάβασα όλο, διάλεξα αυτές που μου άρεσαν, της έκανα ένα μικρό βιντεακι και τις παρουσιάζω εδώ. Πέρα από μερικά γνωστά έργα τέχνης συμπεριλαμβάνονται αρκετές φωτογραφίες τις οποίες εγώ θεωρώ ιδιαίτερες, περίεργες, όπως θέλεις δες το. Τα συμπεράσματα δικά σας…

Λίγη Χαρά

Τις προάλλες καθώς γύρναγα σπίτι πέρασα, όπως και άλλες φορές, μπροστά από το junkie της ΑΣΟΕΕ. Είναι δεν είναι 25 χρονών και πάντα τον βλέπω στα πεζοδρόμια γύρω από το πανεπιστήμιο και την πλατεία Βικτορίας να κάθεται σκυφτός με το χέρι μόνιμα απλωμένο για κάποια ψιλά. Το περίεργο είναι ότι πάντα κοιτάει κάτω, πιθανώς έχει και τα μάτια κλειστά, δεν κουνιέται, δεν μιλάει, δεν παρακαλάει, απλά περιμένει. Σαν να είναι σε λήθαργο. Προηγουμένως την ίδια μέρα πέρασα ξανά από μπροστά του και ενώ ήθελα να του δώσω κάποια ψιλά που είχα στα χέρια μου δεν το έκανα γιατί ήθελα να αγοράσω εισιτήριο για το τρένο. Μετά από 4 ώρες ήταν πάλι στην ίδια θέση. Αυτή τη φορά όμως αποφάσισα να μην τον προσπεράσω, έψαξα στις τσέπες μου και ακούμπησα στο χέρι του ότι ψιλά είχα. Και τότε έγινε κάτι που δεν περίμενα. Μόλις ένιωσε το χέρι μου, ανασήκωσε το κεφάλι του, σαν να ξύπνησε ξαφνικά και με κοίταξε στα μάτια ψιθυρίζοντας ευχαριστώ. Με κοίταξε με τα γαλάζια του μάτια, μάτια που πρώτη φορά έβλεπα, λες και το ασήμαντο πόσο ήταν κάτι εξαιρετικά σημαντικό για αυτόν, λες και ήμουν η μόνη που του έδωσα. Δεν ξέρω τι τα έκανε τα λεφτά, θέλω να ελπίζω ότι κάτι πήρε να φάει και ότι δεν πήγαν για την δόση του. Πάντως αυτό το βλέμμα εμένα μου έφτιαξε τη μέρα….και ελπίζω ότι εγώ έστω και λίγο τη δική του.

Jamestown

Ο φωτογράφος του σημερινού ποστ ονομάζεται Michael Schmelling και όπως θα διαπιστώσετε απο το portofolio του εχει προυπηρεσία στον τύπο και συγκεκριμένα στα μουσικά περιοδικά. Πορταίτα διαφόρων καλλιτεχνών, εξώφυλλα δίσκων αλλά και φωτορεπορτάζ εστιασμένα στους απλούς ανθρωπους της αμερικανικής επαρχίας. Όπως και πριν ακολουθούν μερικές αγαπημένες μου.

τσαντίζομαι, δε μπορώ να βάλω φωτογραφίες....την επόμενη φορά

___+___

Academy-Award® nominated short film "more" from creator Mark Osbourne.



Bat For Lashes - Whats a Girl To Do

Νύχτες Πρεμιέρας 2007

Η τελευταία εβδομάδα ηταν μια απο τις πιο γεμάτες και ενδιαφέρουσες της ζωής μου. Μετά από το τελευταίο μάθημα για αυτήν την εξεταστική κλήθηκα επιτέλους και εγώ να προσφέρω τις υπηρεσίες μου ως εθελόντρια στο 13ο φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας. Αυτό που είχα να κάνω ήταν να βοηθάω στις αίθουσες με τις προσκλήσεις και τα προγράμματα. Ναι, εμείς ήμασταν τα παιδιά με τις λίστες και τα κρατημένα εισιτήρια, εμείς που κάναμε χαρούμενους και μερικούς ατυχούς θεατές.
Η ανταμοιβή μας για την μικρή βοήθεια που προσφέραμε ήταν ένα μαγικό χαρτάκι που έγραφε πάνω staff και με το οποίο μπορούσαμε να μπαίνουμε δωρέαν στις ταινίες. Έντεκα αξιώθηκα να δω, αναλυτικά σε επόμενο ποστ. Τι καλύτερο απο το να περνάς τη μισή σου μέρα βλέπωντας ταινίες και μετά να τα πίνεις και να διασκεδάζεις μέχρι αργά το βράδυ σε ένα απο τα θεματίκα(λέμε τώρα) πάρτυ του Σινεμά. Από το grindhouse πάρτυ στο set του Hook και το ψιλοβαρετό χτεσινοβραδυνό. Απορώ που τα ξετρυπώσαν μερικά απο αυτά τα bar. Εκτός βεβαία από τις ταινίες το άλλο θετικό ήταν οτι έφυγα με ένα σωρό νέους φιλούς και πολλές αναμνήσεις, θετικές, αρνητικές, αστείες και περίεργες.
Το μεγάλο βραβείο πήγε στο ΧΧΥ ο πρωταγωνιστής της οποίας το παρέλαβε και ο οποίος κατά την διαρκεία του φεστιβάλ εβγαλέ τον λατινό εαυτό του. Βραβεία πήραν επίσης η Ζώνη Άμυνας, το The band's visit, το ντοκυμαντέρ για το yodeling και τα Νούφαρα για το οποίο κυκλοφορούν φήμες οτι το βραβείο κοινού της δόθηκε αυθαίρετα καθώς οι κάλπες ήταν αλλού για αλλού. Υπήρχε κόσμος που ψήφιζε ακόμα και σε ταινία της Μενκες. Η απονομή σε γενικές γραμμές ήταν απλή, σύντομη χώρις καμία ιδιαίτερη επισημότητα και με προβλήματα στον ήχο.Τώρα δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό αλλά αν πραγματικά θέλουν να αποκτήσει κύρος το φεστιβάλ θα πρέπει να δίνουν περισσότερη σημασία σε παρόμοια θέματα. Μετά από τόσα χρόνια, προβλήματα στον ήχο και στους υπότιτλους ειναι ανεπίτρεπτα. Αποψή μου είναι ότι ο προγραμματισμός και ο συντονισμός θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερος. Μια ΑΣΟΕΕ τελειώσαμε και εμείς κάτι ξέρουμε από αυτά τα πράγματα. Η κριτική επιτροπή πάντως πρέπει να το καταδιασκέδασε, από τον καθωςπρέπει σουηδό, στη “την πέφτω σε όποιο θηλυκο κυκλοφορεί” γαλλίδα μέχρι την μορφή του φεστιβάλ τον τσέχο που ήταν ντυμένος λες και βγήκε από περιοδικό μόδας.
Επειδή δεν θέλω να φαίνεται οτί μόνο τα αρνητικά θυμαμαί θα πρέπει να παραδεχτώ οτι δεν πάυει να είναι το καλύτερο φεστιβάλ της Αθήνας αυτή τη στιγμή και οτι πέρασα υπέροχα αυτές τις μέρες.


Υ.Γ.1 Θέλω να πιστεύω ότι οι 300 προσκλήσεις που ήταν κρατημένες στο ονομά του Αυγερόπουλου ήταν πλήρωμενες και τα έσοδα πήγαν στους πυρόπληκτους.

Υ.Γ.2 Η μισή μάζα είναι ντερέκι. Και εγω που νόμιζα ότι ήταν στο ύψος μου.

Υ.Γ.3 Λόγω χρήσης Open Office δεν διαθέτω ορθογραφικό έλενχο αυτή τη περίοδο οπότε δείξτε κατανόηση.

Άντε, και του χρόνου.