five things about someone you don't know

Πολύ μου άρεσε το παιχνίδι με τα «5 πράγματα για σένα». Επειδή όμως είμαι newbie στον χώρο και δεν το πρόλαβα αποφάσισα αυθαίρετα να σας παραθέσω πέντε πραγματάκια που δεν ξέρετε για μένα έτσι to know us better.

1. Είμαι σίγουρη ότι θα πάω από αυτοκίνητο. Στα τόσα χρόνια έχω γλιτώσει παρατριχα γύρω στις δέκα φορές από το να με χτυπήσει αυτοκίνητο ή μηχανάκι και να με στείλει είτε στο νοσοκομείο είτε να κοιτάω τα ραδίκια ανάποδα. Μέχρι στιγμής με έχει γλιτώσει είτε το άτομο που βρισκόταν διπλά μου, και άπλωσε το χέρι του δευτερόλεπτα πριν εγώ πεταχτώ στο δρόμο, είτε ο εκάστοτε οδηγός που δεν έτρεχε, και πρόλαβε να φρενάρει τελευταία στιγμή.

2. Μου τι δίνει να μου μιλάνε όταν βρίσκομαι σε αυτοκίνητο η ταξί. Όπου και να πηγαίνουμε με οποίον και να είμαι( εξαιρείται η περίπτωση όπου γίνεται χαβαλές) εγώ θέλω την ησυχία μου. Να κοιτάζω έξω από το παράθυρο να σκέφτομαι, να ονειροπολώ να ακούω μουσική η να διαβάζω. Μου την δίνουν οι ταξιτζήδες που θέλουν κουβέντα και εγώ αναγκάζομαι να απαντώ με κάτι ξερά ναι, όχι, και συμφωνώ.

3. Όταν ήμουν στο σχολείο η στο φροντιστήριο και βαριόμουν αφόρητα φανταζόμουν ότι έκαναν έφοδο στο σχολείο ένοπλοι μαυροφορημένοι και άρχιζαν να πυροβολούν αδιακρίτως. Εγώ είτε το έσκαγα από το παράθυρο της τουαλέτα γιατί εντελώς τυχαία εκείνη την ώρα βρισκόμουν εκεί είτε έπεφτα στο πάτωμα και έκανα την νεκρή μέχρι να φύγουν. Παλιά νόμιζα ότι δεν πάω καλά μέχρι που είδα μια γαλλική ταινία όπου ένα πιτσιρίκι είχε ακριβώς τις ίδιες φαντασιώσεις.

4. Το παρακάτω γεγονός είναι το μονό που με έχει κάνει να πω την φράση : Θεέ μου να ανοίξει η γη να με καταπιεί τώρα. Πρώτη λυκείου, καλοκαίρι αρχές τις χρονιάς από τα πρώτα μαθήματα ιστορίας, καινούρια στο σχολείο. Κάθομαι δίπλα στο παράθυρο και έχω αφαιρεθεί, κοιτάζω έξω και περιμένω πως και πώς να χτυπήσει το κουδούνι για να βγω. Χτυπάει, σηκώνομαι, διασχίζω την αίθουσα και βγαίνω από την πίσω μπαλκονόπορτα. Κάνω μερικά βήματα και από ένστικτο κοιτάζω πίσω μου. Βλέπω όλους τους συμμαθητές μου να με κοιτάνε από το παράθυρο και την διπλανή μου να έχει σκάσει στα γέλια. Ο καθηγητής με φωνάζει από το παράθυρο να τσακιστώ να γυρίσω στην αίθουσα. Μέχρι να φτάσω είπα την παραπάνω φράση. Έκατσα τα άκουσα και μετά το μάθημα με πήγε στο γραφείο του να με καλοπιάσει γιατί με είχε πιάσει το παράπονο. Μετά από όλα αυτά μου πηρέ μερικά μαθήματα να τον ξανακοιτάξω στα μάτια και άλλα λίγα να τον «ερωτευθώ». Φυσιολογικά πράγματα δηλαδή.

5. Τρέμω οποιαδήποτε επαφή με το μικρόφωνο. Στο νηπιαγωγείο ήμουν εκείνο το παιδάκι που ανέβαινε να πει το ποίημα του και πάγωνε μπροστά στον κόσμο και δεν έβγαζε κουβέντα. Στο δημοτικό γυμνάσιο και λύκειο όποτε τραγουδούσα στην χορωδία ήμουν στο πίσω μέρος. Ακόμα δεν μπορώ να μιλήσω μπροστά από μικρόφωνο. Μέχρι στιγμής δεν έχει χρειαστεί να το κάνω.


ΥΓ. το συγκεκριμένο post το είχα ξεκινήσει όταν ξεκίνησα αυτό το blog αλλά σήμερα αποφάσισα να το τελειώσω.