...gravity no escaping gravity...

7 μέρες μετά αποφάσισα να γράψω εντυπώσεις από την συναυλία των Placebo. Αυτό θα πει συνέπεια.

Πέμπτη 14 Ιουνίου
Όλη την ημέρα έτρεχα, από την πρακτική σπίτι και από εκεί για συνέντευξη για το μεταπτυχιακό και πάλι σπίτι για να ντυθώ πιο λετσικα.( εμ πουκάμισο και τζιν δεν αντέχεται σε συναυλία ). Παίρνω λεωφορείο και φτάνω Ακαδημίας με σκοπό να πάρω ταξί για τον Λυκαβηττό αλλά το ζώο είχα την φαεινή ιδέα να πάω με τα πόδια (το είχα τσεκάρει στο drive me και δεν φαινόταν πολύ μακριά) με αποτέλεσμα να ψάχνομαι μέσα στα στενάκια και τις σκάλες και να φτάσω μετά από ώρα με την γλώσσα έξω.
Φτάνοντας βρήκα τον Α. από την κινηματογραφική ομάδα και την κολλητή του Μ. Αυτοί υποτίθεται ότι θα πήγαιναν πιο νωρίς για να πιάσουμε θέσεις αλλά αποφάσισαν να φανέ γύρους πριν με αποτέλεσμα οι πιο καμένοι από εμάς να έχουν καταλάβει τις πρώτες θέσεις μπροστά από τον έλεγχο. Ώρα 6:20. Μέχρι τις 7:40 που άνοιξαν τις πόρτες βρήκαμε χρόνο να «συσφίξουμε» τις σχέσεις με τους γύρω καμένους, οι οποίοι καμένοι ήταν κάτι πιτσιρίκια κάνοντας με να νιώθω γριά μπροστά τους. Τρέξαμε, προσπεράσαμε χορηγούς και τελικά πιάσαμε δεύτερη σειρά πιστά.
Μέχρι τους Zebra Tracks που άνοιγαν την συναυλία πιάσαμε κουβέντα με τους σεκιουριταδες οι οποίοι λέγανε ένα σωρό καφρίλες για το συγκρότημα και άλλα ωραία ομοφοβικά. Η κατάσταση περιττό να πω ότι είναι κάτι σαν σαρδέλες στο κουτί που της βγάλαμε στον ήλιο να ξεραθούν. Σε κάποια φάση ήμουν τόσο ακινητοποιημένη που δεν μπορούσα να γυρίσω το κεφάλι μου δεξιά αριστερά. Μέσα σε όλη την βαβούρα ο Α. αποφάσισε ότι μοιάζω με την τραγουδίστρια των Nightwish, εγώ διαφώνησα (το ότι έχω μαύρα μακριά μαλλιά δεν με κάνει Tarja.).


Ας ασχοληθούμε όμως με την μουσική . Οι Zebra Tracks ήταν η έκπληξη της βραδιάς. Με αξιόλογα indie τραγούδια και έναν απίστευτο τυπα για τραγουδιστή δεν μπορεί παρά να έχουν μέλλον. Το κοινό τους λάτρεψε πάντως.



Κατά τις 9:30 βγήκαν οι Placebo στην σκηνή του κατάμεστου θεάτρου( περίπου 7000 κόσμο, κάτι που δίνει βέβαια το δικαίωμα στην Didi να συνεχίζει να μας ξεζουμίζει) και κατέβηκαν μετά από μιάμιση ώρα και κάτι. Αυτή τη φορά είχαν και γιγαντοοθόνες που έπαιζαν ενδιαφέροντα βιντεακια κατά την διάρκεια του live. Σε ότι αφορά τα τραγούδια ένα σεβαστό μέρος της playlist ήταν αφιερωμένο στο τελευταίο album χωρίς να παραλείψουν τις μεγάλες επιτυχίες τους και κάποια πιο σπάνια κομμάτια.



Η εκτέλεση όπως πάντα άψογη και ο Molko καλύτερος από την προηγούμενη φορά. Πάνω κάτω πέρα δώθε στη σκηνή, πόζαρε, γονάτισε, «τρίφτηκε» στην καράφλα ενός σεκιουριτα, «έπαιξε» με τον Stefan, χαιρέτησε το κοινό στα ελληνικά, είπε και κάτι άσχετο για την Ευρωπαϊκή ένωση και μας το έδωσε κατά την διάρκεια του Special K. Μπορεί εκεί μπροστά που ήμουν να άκουγα περισσότερο τους γύρω παρά των Brian η αλήθεια όμως είναι ότι η μισοί στο θέατρο όπως και εγώ είχαμε έρθει για να τον δούμε να δίνει το show του. Χατίρι δεν μας χάλασε.



Το εξής τραγελαφικό ήταν η απόφαση της εταιρείας να μην δίνει νερά στο κοινό επειδή λέει κάποιοι κατουράνε μέσα και τα ξαναπετάνε μπροστά. Αποτέλεσμα αυτού να λιποθυμάνε σαν τις μύγες. Έχασα τον λογαριασμό ποσά άτομα βγάλανε έξω μέχρι να φιλοτιμηθούν να αρχίσουν να δίνουν.

ΥΓ1. Στο γυρισμό η Μ.(πρώτη φορά την γνώρισα στην συναυλία) έμεινε έκπληκτη όταν της είπα ότι δεν έχω δοκιμάσει ποτέ μπαφο. Ξαφνικά ένιωσα ότι είμαι πίσω σε κάποια πράγματα. Η Μ. και ο Α. είναι 18 στα 19.

ΥΓ2. Μετά πήγαμε βόλτα στο Decadance.

ΥΓ3. Το blog θα παραμείνει κλειστό μέχρι τις 7 Ιουλίου λόγω εξεταστικής και μετά υπόσχομαι ότι θα επιστρέψει ανανεωμένο.

ΤΑ ΕΙΤΙΣ

Τα 80’s. Η χειρότερη δεκαετία από άποψη μόδας. Δε νομίζω ότι τόσα στιλιστικά εγκλήματα έγιναν ποτέ άλλοτε μέσα σε μια δεκαετία. Μια λέξη μονό τα λέει όλα. Βάτες. Παπούτσια, κοσμήματα, αξεσουαρ, ρούχα τα πάντα ήταν άθλια. Το μόνο καλό που εβγάλε αυτή η δεκαετία ήταν η μουσική και μερικές ταινίες. Κατά τα άλλα…
Πριν λίγες μέρες βρήκα μια ιστοσελίδα με τα «υπέροχα» κουρέματα της δεκαετίας και αποφάσισα να διαλέξω πέντε από τα οποία κατά πάσα πιθανότητα θα είχα εάν ζούσα τοτε.

5.

Με αυτό θα την ‘έσπαγα ‘ στους γονείς μου. Τα σκουλαρίκια πάλι δεν θα τα προτιμούσα.

4.

Η αφάνα. Κοντά και μπόλικο ζελέ για να κρατηθούν όρθια. Με αυτό το κούρεμα θα γύρναγα στις disco.

3.

Pour some sugar on meeee.Τζιν μέχρι το στήθος, άσπρο φανελάκι και μπουφάν με patches. Έτσι θα έσκαγα μύτη στις συναυλίες των Def Leppard. Λέμε τώρα, μάλλον θα κατέληγα με τέτοιο κούρεμα

2.

και θα ξενυχτούσα στα πιο dark wave στέκια όπου θα μάθαινα απέξω όλη την δισκογραφία των Cure, Depeche Mode, Joy Division και πάει λέγοντας. Θα ‘προσκυνούσα’ τις αφίσες των Robert Smith και Morrissey και όταν θα βαριόμουν το γεωμετρικό θα το έριχνα σε αυτό

1.

Το αγαπημένο μου. Σε μαύρο, το φυσικό μου χρώμα, θα έδειχνα super cool. Κοντό κούρεμα πίσω και ανέμελη φράντζα μπροστά ,τέτοια ώστε όταν κουνάω το κεφάλι μπροστά πίσω, πέρα δώθε αυτή να κουνιέται ανάλογα δίνοντας μου το ανάλογο dark ύφος τις ώρες που θα τα έπινα σε κάποιο σκοτεινό bar με τους ομοίους μου.

Να δεις που κάτι μου θυμίζει όλο αυτό…..

FAMusicE

O αγαπημένος μου Giovanni Ribisi πρωταγωνιστεί στο συγκεκριμένο video των Keane...ΟΗ Crystal Ball, crystal ball



Ο επίσης συμπαθής Jamie Bell και η Eva-Rachel Wood στο Wake me up when September ends των Green Day..



ok υπόσχομαι κανονικό post την επόμενη φορά

five things about someone you don't know

Πολύ μου άρεσε το παιχνίδι με τα «5 πράγματα για σένα». Επειδή όμως είμαι newbie στον χώρο και δεν το πρόλαβα αποφάσισα αυθαίρετα να σας παραθέσω πέντε πραγματάκια που δεν ξέρετε για μένα έτσι to know us better.

1. Είμαι σίγουρη ότι θα πάω από αυτοκίνητο. Στα τόσα χρόνια έχω γλιτώσει παρατριχα γύρω στις δέκα φορές από το να με χτυπήσει αυτοκίνητο ή μηχανάκι και να με στείλει είτε στο νοσοκομείο είτε να κοιτάω τα ραδίκια ανάποδα. Μέχρι στιγμής με έχει γλιτώσει είτε το άτομο που βρισκόταν διπλά μου, και άπλωσε το χέρι του δευτερόλεπτα πριν εγώ πεταχτώ στο δρόμο, είτε ο εκάστοτε οδηγός που δεν έτρεχε, και πρόλαβε να φρενάρει τελευταία στιγμή.

2. Μου τι δίνει να μου μιλάνε όταν βρίσκομαι σε αυτοκίνητο η ταξί. Όπου και να πηγαίνουμε με οποίον και να είμαι( εξαιρείται η περίπτωση όπου γίνεται χαβαλές) εγώ θέλω την ησυχία μου. Να κοιτάζω έξω από το παράθυρο να σκέφτομαι, να ονειροπολώ να ακούω μουσική η να διαβάζω. Μου την δίνουν οι ταξιτζήδες που θέλουν κουβέντα και εγώ αναγκάζομαι να απαντώ με κάτι ξερά ναι, όχι, και συμφωνώ.

3. Όταν ήμουν στο σχολείο η στο φροντιστήριο και βαριόμουν αφόρητα φανταζόμουν ότι έκαναν έφοδο στο σχολείο ένοπλοι μαυροφορημένοι και άρχιζαν να πυροβολούν αδιακρίτως. Εγώ είτε το έσκαγα από το παράθυρο της τουαλέτα γιατί εντελώς τυχαία εκείνη την ώρα βρισκόμουν εκεί είτε έπεφτα στο πάτωμα και έκανα την νεκρή μέχρι να φύγουν. Παλιά νόμιζα ότι δεν πάω καλά μέχρι που είδα μια γαλλική ταινία όπου ένα πιτσιρίκι είχε ακριβώς τις ίδιες φαντασιώσεις.

4. Το παρακάτω γεγονός είναι το μονό που με έχει κάνει να πω την φράση : Θεέ μου να ανοίξει η γη να με καταπιεί τώρα. Πρώτη λυκείου, καλοκαίρι αρχές τις χρονιάς από τα πρώτα μαθήματα ιστορίας, καινούρια στο σχολείο. Κάθομαι δίπλα στο παράθυρο και έχω αφαιρεθεί, κοιτάζω έξω και περιμένω πως και πώς να χτυπήσει το κουδούνι για να βγω. Χτυπάει, σηκώνομαι, διασχίζω την αίθουσα και βγαίνω από την πίσω μπαλκονόπορτα. Κάνω μερικά βήματα και από ένστικτο κοιτάζω πίσω μου. Βλέπω όλους τους συμμαθητές μου να με κοιτάνε από το παράθυρο και την διπλανή μου να έχει σκάσει στα γέλια. Ο καθηγητής με φωνάζει από το παράθυρο να τσακιστώ να γυρίσω στην αίθουσα. Μέχρι να φτάσω είπα την παραπάνω φράση. Έκατσα τα άκουσα και μετά το μάθημα με πήγε στο γραφείο του να με καλοπιάσει γιατί με είχε πιάσει το παράπονο. Μετά από όλα αυτά μου πηρέ μερικά μαθήματα να τον ξανακοιτάξω στα μάτια και άλλα λίγα να τον «ερωτευθώ». Φυσιολογικά πράγματα δηλαδή.

5. Τρέμω οποιαδήποτε επαφή με το μικρόφωνο. Στο νηπιαγωγείο ήμουν εκείνο το παιδάκι που ανέβαινε να πει το ποίημα του και πάγωνε μπροστά στον κόσμο και δεν έβγαζε κουβέντα. Στο δημοτικό γυμνάσιο και λύκειο όποτε τραγουδούσα στην χορωδία ήμουν στο πίσω μέρος. Ακόμα δεν μπορώ να μιλήσω μπροστά από μικρόφωνο. Μέχρι στιγμής δεν έχει χρειαστεί να το κάνω.


ΥΓ. το συγκεκριμένο post το είχα ξεκινήσει όταν ξεκίνησα αυτό το blog αλλά σήμερα αποφάσισα να το τελειώσω.