Στη στάση...

Στέκομαι σε στάση λεωφορείων κάπου στην Κυψέλη. Περιστοιχίζομαι κυρίως από μετανάστες. Ανάμεσα τους και μια κύρια 40 περίπου χρόνων. Είναι γεματουλα, φοράει φόρμα με την κουκούλα να καλύπτει τα καστανόξανθα μαλλιά της. Έχει γαλανά μάτια και στα χέρια της κρατάει σακούλες. Συμπεραίνω ότι κατάγεται από το ανατολικό μπλοκ. Το τηλέφωνο της χτυπάει. Εκεί που περιμένω να ακούσω μια βαριά σλαβική προφορά ακούω ένα Hello darling με άψογη βρετανική προφορά. Στέκομαι δίπλα της και ακούω σα χάνος. Λατρεύω τη συγκεκριμένη προφορά(περισσότερο βέβαια γουστάρω την σκοτσέζικη-ιρλανδική) και έτσι ακούω με περιέργεια τι λέει στο τηλέφωνο. Ι thought I could fucking cry in there… It was that simple…So me your ID please….How can’t u see that…fucking toad (κάπως έτσι νομίζω ότι γράφεται). Η καημένη από ότι κατάλαβα είχε έρθει αντιμέτωπη με την γραφειοκρατία και της είχαν σπάσει τα νεύρα. Το λεωφορείο φτάνει. Μπαίνει. I am going home now Pauline. I’m going to have a beer…..Οι πόρτες κλείνουν.