47

Χτες το βράδυ έκανα μια βόλτα από τον Δαναό για την νέα ταινία του David Lynch Inland Empire. Όλος ο «καλός» κόσμος ήταν εκεί, δεδομένου ότι μιλάμε για αυτόν τον σκηνοθέτη και μια ταινία που κινδύνευε να μην βγει στις αίθουσες. Κριτικοί κινηματογράφου, indie πιτσιρίκια, σινεφιλ κάθε είδους. Μια χαρά δηλαδή. Το γεγονός ότι η ταινία ξεκίνησε με μίση ώρα καθυστέρηση είναι απαράδεκτο ειδικά όταν μιλάμε για ταινία σχεδόν 3 ωρών.


Ας περάσουμε στην ταινία λοιπόν. Ξεκινάει εξαιρετικά ,από καλλιτεχνικής πλευράς πάντα, στο γνώριμο ύφος του σκηνοθέτη(κάνουν την εμφάνιση τους και κάτι λαγούδια αλλά Donnie Darko ). Συνεχίζει normal και μετά απότομη βουτιά στο μυαλό του Lynch. Όλα τα γνώριμα στοιχεία είναι εδώ. Παρανοϊκοί χαρακτήρες, σκοτεινοί διάδρομοι, λάμπες, κόκκινες κουρτίνες, κουλοί διάλογοι και πάει λέγοντας. Και ενώ στην αρχή όλα αυτά σε συναρπάζουν σιγά αρχίζεις και ξενερώνεις. Η ταινία κάνει μια τεράστια κοιλιά αδυνατώντας να σε «τραβήξει»μαζί της. Ο Lynch ξεσελώνει, προσθέτει αρκετά πειραματικά στοιχεία και σε τραβάει όλο και περισσότερο στο χάος. Προς το τέλος όμως η ρυθμοί ανεβαίνουν και η ταινία παίρνει πάλι τα πάνω της . Το πρόβλημα που δημιουργείται όμως είναι ότι ενώ περιμένεις να σου «πετάξει κανένα κόκαλο» μπας και πάρεις μια ιδέα η ταινία γίνεται ακόμα πιο περίπλοκη και απλά περιμένεις να τελειώσει για να πας σπίτι σου γιατί τρεις ώρες δεν αντέχονται. Σε γενικές γραμμές το παρατράβηξε το σκοινί αυτή την φορά ο Lynch. Αν η ταινία ήταν μια ώρα λιγότερο και δεν περιείχε όλους αυτούς τους πειραματισμούς(ααα για να μην αναφερθώ και στην περιστασιακή χρήση της ψηφιακής κάμερας όπου ο κόκκος κάνει παρέα στους πρωταγωνιστές) τότε θα μιλάγανε για άλλη μια αξιόλογη Lynchεική ταινία.

ΥΓ. Πρέπει να παραδεχτώ όμως ότι είχε εξαιρετική μουσική.

Δες την: Αν είσαι τόσο φανατικός με τις ταινίες του που θα έβλεπες ακόμα και αν τράβαγε τον εαυτό του να κατουράει(σε δωμάτιο με κόκκινο φως πάντα). Αλλιώς DVD.
Μη τη δεις: Αν δεν έχεις ήδη κάνει μια βόλτα από το παρανοϊκό σύμπαν του.