Τώρα τελευταία κάθομαι και βλέπω παλιές κλασσικές ταινίες από αυτές που περιλαμβάνονται σε λίστες με τις καλύτερες όλων των εποχών. Αντιλαμβάνομαι την αξία τους σαν κινηματογραφικά δημιουργήματα αλλά δύσκολα μπορώ να τις «αγαπήσω». Πάει καιρός που λάτρεψα μια ταινία. Και αυτό μέχρι χτες που είδα Τα Παιδιά του Παραδείσου( Children of Paradise ). Θεωρείται από πολλούς η καλύτερη γαλλική ταινία και βρίσκεται στις πρώτες θέσεις παρόμοιων λιστών. Από όλες τις εξαιρετικές ταινίες που είδα τελευταία αυτή ήταν που περίμενα να μου αρέσει λιγότερο. Αλλά αντίθετα, με εξέπληξε. Ενθουσιάστηκα, την αγάπησα και έχει ήδη κερδίσει μια θέση στις προσωπικές αγαπημένες.
Ένας ντροπαλός μίμος ερωτεύεται μια γοητευτική γυναίκα η οποία πολιορκείται από άλλους τρεις όλοι τους διαφορετικοί μεταξύ τους και με διαφορετική άποψη για τον έρωτα. Ανεκπλήρωτος έρωτας στο επίκεντρο, ιδεαλιστής ονειροπόλος πρωταγωνιστής, θεατρικές παραστάσεις, το Παρίσι του 18ου αιώνα, δεν ήταν δυνατόν να μη με κερδίσει. Με είχε από την πρώτη σκηνή.
Κάπου βρήκα αυτό το σχόλιο που νομίζω ότι περιγράφει την ταινία εξαιρετικά.
Love is a dream, an illusion, make-believe, fairy dust, so in a way Baptiste and Garance loved the purest way of all; idealistically.
No comments:
Post a Comment