Το φως από το παράθυρο με ξύπνησε σχετικά νωρίς. Ήταν εννιά και ο ήχος από τον δρόμο έφτανε στα αφτιά μου. Σηκώθηκα και άνοιξα το παράθυρο. Μου άρεσε η γειτονιά μου και ειδικά το απέναντι κτίριο. Ήταν ένας παλιός πύργος ο οποίος πριν μερικά χρόνια είχε μετατραπεί σε youth hostel. Κάθε μέρα χάζευα τους νεαρούς backpackers που μπαινόβγαιναν και προσπαθούσα να μαντέψω από πού ήταν ο καθένας και προς τα πού πήγαινε.
Φεύγοντας από το πανεπιστήμιο αποφάσισα να επισκεφτώ το κάστρο της πανεπιστημιούπολης. Παρόλο που βρισκόμουν μήνες εδώ δεν είχα πάει ποτέ. Άρχιζε να βραδιάζει και μια απόκοσμη ομίχλη είχε καλύψει τα πάντα. Με τα βίας διέκρινα το κάστρο μπροστά μου. Από τα ακουστικά άκουγα The Knife. Πάντα θεωρούσα αυτή την περιοχή από τις πιο όμορφες της πόλης.
Ήταν ήδη εννιά το βράδυ. Η πρωινή ομίχλη είχε διαλυθεί και τώρα χιόνιζε ασταμάτητα. Φεύγοντας από το σπίτι κατευθύνθηκα τρέχοντας για το γνωστό στέκι μας. Το είχαμε ανακαλύψει εντελώς τυχαία πριν ένα μήνα. Ένα μικρό καφέ μπαρ με κουκλίστικη διακόσμηση και κλασική μουσική. Αυτό που μας άρεσε ήταν το γεγονός ότι έβλεπε σε μια μικρή πλατεία απομονωμένη από τους κεντρικούς δρόμους. Όλα ήταν τόσο ήσυχα εκεί. Κατά τις 12 όταν πια είχε σταματήσει να χιονίζει και τα πάντα γύρω ήταν άσπρα κάποιος έριξε την ιδέα του χιονοπόλεμου. Και φυσικά κανένας δεν αρνήθηκε.
Αποφασίσαμε να τελειώσουμε την βραδιά με μια βόλτα στα παλαιά ανάκτορα της πόλης που βρισκόταν στην κορυφή ενός λόφου σχεδόν στο κέντρο της πόλης. Αγοράσαμε μερικά μπουκάλια κόκκινο κρασί και ζεστά κρουασάν και ανεβήκαμε και τα 400 σκαλοπάτια μέχρι την κορυφή. Καθίσαμε στα σκαλιά και για την επόμενη ώρα βλέπαμε τη μέρα να χαράζει και την πόλη να ξυπνάει κάτω από τα πόδια μας.
Τι μέρα και αυτή….
Και ύστερα ξύπνησα, άλλο ένα όνειρο, μια υπέροχη μέρα, κάπου κάποια, κάποτε.
No comments:
Post a Comment