ΑΧ ΡΕ BJORK

Τη στιγμή που θα ανεβαίνεις στη σκηνή του κλειστού γηπέδου μπάσκετ εγώ κατά πάσα πιθανότητα θα βρίσκομαι σε κάποιο μπαλκόνι στα Χανιά με το laptop στα πόδια μου, τον Νίκο στα δεξιά μου, την Γεωργία στα αριστερά μου, και την Μαρία μπροστά μου να κάνω εργασία. Και θα σε φαντάζομαι με το περίεργο φόρεμα, το βαμμένο πρόσωπο και τις τσιρίδες σου. Έτσι και εγώ θα βάλω το Play Dead στο τέρμα, και ας φωνάζουν οι άλλοι, και θα σκέφτομαι ότι είμαι μπροστά στη σκηνή.

where no-one cares and no-one loves
no light no air to live in
a place called hate
the city of fear

Τόσες μέρες έχει το καλοκαίρι, γιατί έπρεπε να είναι 31 Ιουλίου. Τόσα χρόνια αναμονής χαμένα. Τώρα τα λεφτά θα πάνε στη Madonna.