Λίγες ακόμα ταινίες

Zodiac



Και ναι συνεχίζει να είναι στη κορυφή με τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες. Το ότι επέλεξε να μεταφέρει την ιστορία ενός δολοφόνου που ποτέ δεν πιάστηκε επισήμως και απασχόλησε τις αρχές για δεκαετίες αντιλαμβάνεστε ότι δεν έχουμε να κάνουμε με ένα άλλο Seven. Ο Zodiac δεν είχε μια συγκεκριμένη μέθοδο όπως κάθε serial killer. Σκότωνε χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο, δεν είχε κάποιο συγκεκριμένο τύπο θυμάτων ούτε δρούσε σε μια συγκεκριμένη μόνο περιοχή. Μπορούμε να πούμε ότι αντιπροσώπευε το απόλυτο «κακό» σε μια εποχή που η Αμερική έβγαινε από μια εποχή αθωότητας. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε την εμμονή των ηρώων με το να ανακαλύψουν την ταυτότητα του δολοφόνου. Μπορεί η διάρκεια να ξεπερνάει τις δυόμισι ώρες η δουλειά του David Fincher όμως δεν σε κάνει να βαριέσαι ούτε λεπτό. Η άψογη αναπαράσταση της εποχής, οι λήψεις, η φωτογραφία, η μουσική, οι ερμηνείες όλα δένουν μεταξύ τους σε ένα άψογο αποτέλεσμα. Αναμφισβήτητα μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
Στο παρακάτω βίντεο ακούγεται η πραγματική φωνή του Zodiac.




28 weeks later



Εγώ το θεωρώ πολύ καλύτερο από το πρώτο μέρος και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην σκηνοθεσία. Αν δεν σας κερδίσει από την πρώτη σκηνή επίθεση στο σπίτι τότε παρατήστε τη. Ο σκηνοθέτης του αριστουργηματικού Intacto αναλαμβάνει τα ηνία από τον Danny Boyle και μας παραδίνει μια αξιοπρεπέστατη zombie ταινία. Στα συν και η επιλογή της μουσικής.


The dead girl



Ένα νεκρό κορίτσι, 4 γυναίκες, 5 ιστορίες, μια εξαιρετική σπονδυλωτή ταινία. Το μόνο αρνητικό είναι ότι εκεί που έχεις συνηθίσει την κάθε ηρωίδα η ταινία προχωράει στην επόμενη ιστορία και σε αφήνει ανικανοποίητο γιατί θέλεις να μάθεις τι απέγινε στο τέλος.


Kids



Ένας πιτσιρίκος που δε κάνει άλλη δουλειά από το να πηδάει συνομήλικες του. Σε αυτήν την ταινία οι έφηβοι, βρίζουν, μεθάνε, παίρνουν ναρκωτικά, πλακώνομαι στο ξύλο, κάνουν sex ή μιλάνε συνέχεια για αυτό. Κάπου στη μέση μπαίνει και το Aids και το ηθικό δίδαγμα ότι χρειάζεται μόνο μια φορά για να κολλήσεις. Καμία συμπάθεια δε δείχνει ο σκηνοθέτης για τους ήρωες. Μπορώ να καταλάβω ότι το 92 η ταινία προκάλεσε σοκ αλλά σήμερα φαντάζει αδιάφορη.


Shortbus



Υπερεκτιμημένο


Hedwig and the angry inch



Όχι όμως και η πρώτη ταινία του John Cameron Mitchell. Ένα αγόρι που θέλει να είναι κορίτσι, παντρεύεται, μετακομίζει από την ανατολική Γερμανία στην Αμερική, χωρίζει και προσπαθεί να εκφραστεί μέσα από την μουσική. Ένα μελαγχολικό παραμύθι για την αγάπη για τη δυσκολία του να είσαι ο εαυτό σου και να ανακαλύψεις πραγματικά ποιος είσαι και τι θέλεις. Ένα παραμύθι με πολύ μακιγιάζ, glitter, μουσική, ζωγραφιές και έναν πανέμορφο πρωταγωνιστή. Μόλις πέσουν οι τίτλοι τέλους πηγαίνεις και κατεβάζεις το soundtrack.


Deathproof / Planet Terror




Το φοβερό δίδυμο σε ταινίες φόρο τιμής στο grindhouse. Ότι και να πω εσείς σίγουρα τις έχετε δει και μάλιστα μπήκατε στην διαδικασία να τις συγκρίνεται κάτι που για μένα είναι λάθος. Ο Tarantino έδωσε βάση όπως πάντα στους διάλογος του χρησιμοποιώντας μια σχετικά απλή πλοκή ενώ ο Rodriguez ξεσάλωσε φτιάχνοντας μια ταινία που θα σας διασκεδάσει (εάν έχετε γερό στομάχι). Το σίγουρο είναι ότι και οι δυο το καταδιασκέδασαν και αυτό φαίνεται. Θα ήταν όμως ακόμα καλύτερα εάν δεν τις είχαν χωρίσει.