Πρώτη φορά camping

Το έχω ξεφτιλίσει με τα post αλλά τι να κάνω οι διακοπές με καλούν. Πριν δυο εβδομάδες αποφασίσαμε με 2 φίλες μου και 2 φίλους της μιας + 1 γνωστό τους να πάμε κάμπινγκ. Πρώτη φορά για μένα. Προορισμός: ο star των κάμπινγκ Αρμενιστής στο δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής. Διάρκεια: 3 ½ μέρες.
Εγώ θα αναχωρούσα από το «εξοχικό» μου, όπως λέει και η Ακαδημία, και θα συναντούσα τα κορίτσια στην Θεσσαλονίκη και από εκεί θα παίρναμε το λεοφωρείο για το κάμπινγκ όπου θα συναντούσαμε και τους υπόλοιπους. Μετά από 9 ώρες μέσα σε ένα λεοφωρείο και αφού είχα διαβάσει ότι υπήρχε και δεν υπήρχε διαθέσιμο γύρω έφτασα Θεσσαλονίκη έχοντας χάσει το λεοφωρείο που θα μας πήγαινε τσακ μπαμ με αποτέλεσμα να πάρουμε το επόμενο που έκανε το γύρο της Χαλκιδικής μέχρι να φτάσουμε στο κάμπινγκ. Η ώρα ήταν πια 10 και μισή. Ο Αρμενιστής ήταν γεμάτος και εμείς επισκεφτήκαμε το διπλανό δημοτικό κάμπινγκ. Στήσαμε σκηνές συστηθήκαμε με τους λοιπούς, φάγαμε και αργά πια βρεθήκαμε στην σκηνή μας στοιβαγμένοι να λέμε μαλακίες. Εγώ βέβαια δεν έβλεπα μπροστά μου από την νύστα και όταν πια πήγε 3 «ευγενικά» ζήτησα από τα αγόρια να φύγουν για να κοιμηθούμε. Αυτό βεβαία μου το χτυπάγανε για το υπόλοιπο της διαμονής μας.
Η πρώτη δυσάρεστη έκπληξη ήταν το επόμενο πρωί όταν επισκεφτήκαμε τις τουαλέτες. Τι να πω, χειρότερες και από αυτές στους δρόμους. Μόνο όταν μια κατασκηνώτρια φιλοτιμήθηκε και της καθάρισε με την μάνικα, μπήκαμε για να αλλάξουμε και να πλύνουμε δόντια. Είναι τραγικό να μην έχεις τουαλέτες της προκοπής. Περάσαμε όλο το πρωί και μεσημέρι στην παραλία με αποτέλεσμα να τσουρουφλιστώ(πρώτη φορά έκανα μπάνιο για φέτος) και να πονάω παντού. Το μεσημέρι τα μαζέψαμε και πήγαμε στον Αρμενιστή που ευτυχώς βρήκαμε άδεια θέση. Η μέρα με τη νύχτα. Άψογα οργανωμένο και το σπουδαιότερο κ α θ α ρ ε ς τουαλέτες.



Οι επόμενες 2 μέρες πέρασαν με μπάνιο, φαγητό στα πρόχειρα, παγωτό τσιχλόφουσκα (αν δεν έχετε φάει χάνετε) και χουζούρεμα στο γρασίδι. Το βράδυ την βγάζαμε στην παραλία όπου πίναμε με αποτέλεσμα να μεθάνε οι μισοί και οι άλλοι μισοί να ακολουθούμε στις βλακείες που κάνανε. Τα μόνα που μας χαλάσανε την διάθεση ήταν η έλλειψη ενός στρώματος της προκοπής. Χρησιμοποιούσαμε στρωματά θαλάσσης τα οποία σε κάθε παραμικρή κίνηση παρήγανε έναν ήχο χριτς χριτς κρακς κρουτς χρατς κρικ, Άσε που πιανόσουν και μόλις ήθελες να αλλάξεις πλευρό έπρεπε να ξεκολλήσεις πρώτα την μια μεριά και μετά να γυρίσεις. Επίσης πάντα να ακούτε την μαμά σας όταν λέει πάρε ένα μακρυμάνικο θα κάνει κρύο το βράδυ εκεί πάνω. Έχει πάντα δίκιο αλλιώς θα αναγκαστείτε να τριγυρνάτε τυλιγμένοι με το sleeping bag και τους υπόλοιπους να σας κοιτάνε περίεργα.



Μετά από 3 μέρες, γιατί παραπάνω δεν αντέχετε, πήραμε τον νυχτερινό καρβουνιάρη για την επιστροφή στην Αθήνα. Το ταξίδι από μόνο του είναι εμπειρία. Καθίσαμε στην καντίνα και στην αρχή παίζαμε Uno για να περάσει η ώρα. Μετά η Νεκταρία τα έφτυσε και έπεσε να κοιμηθεί. Το τρένο ήταν γεμάτο από πιτσιρίκια, μετανάστες, τουρίστες κτλ. Ένας από αυτούς έβγαλε την λύρα και άρχιζε να παίζει και να τραγουδάει για περίπου μισή ώρα. Ευτυχώς που ήταν καλός. Από την άλλη το τρένο ήταν απαίσιο, έκανε συνέχεια κάτι περιέργους θορύβους και όταν έμπαινε σε τούνελ ο θόρυβος ήταν απλά ανυπόφορος. Σε ένα τέτοιο ταξίδι βέβαια δεν μπορείς να αποφύγεις και αυτούς που έχουν όρεξη για κουβέντα όταν εσύ τους βλέπεις με μισό μάτι. Αυτό που κανείς είναι να τους φορτώνεις στην διπλανή σου και μετά να βάζεις ακουστικά. Δεν ξέρω αν θέλω να το ξαναδοκιμάσω αυτό το ταξίδι σίγουρα όχι αν δεν έχω θέση.
Τελικά κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το κάμπινγκ αντέχετε μόνο αν έχει καθαρές τουαλέτες και μόνο αν έχετε προμηθευτεί ένα στρώμα της προκοπής. Α και ρούχα, μακρυμάνικα.